چرا مردم قدیم «مومیایی» میخوردند؟
تاریخ انتشار: ۲۵ خرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۲۳۸۹۹۹
هشدار! اگر روحیه حساس یا ناراحتی قلبی و عصبی دارید، بخشهایی از این گزارش برای شما میتواند نامناسب باشد
به گزارش همشهری آنلاین به نقل از لایو ساینس، در گذشته این باور وجود داشت که بقایای دفن شده انسان میتواند هر چیزی را از طاعون گرفته تا سردرد، درمان کند. بعدها، مردم دوران ویکتوریا، اجساد مومیایی را برای سرگرمی باز میکردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
«مومیا»، محصولی که از اجساد مومیایی شده ایجاد میشود، مادهای دارویی بود که برای قرنها توسط فقیر و غنی مصرف میشد و در داروخانهها موجود بود و از بقایای مومیاییهایی که از مقبرههای مصری آورده شده بود، ساخته میشد.
تا قرن دوازدهم، داروسازان از مومیاییها بهخاطر خواص دارویی ماوراییشان استفاده میکردند و این روند تا ۵۰۰ سال بعد همچنان ادامه داشت و در زمانیکه چیزی به عنوان آنتی بیوتیک وجود نداشت، پزشکان، جمجمه، استخوان و گوشت را برای درمان بیماریها از سردرد و کاهش تورم گرفته تا درمان طاعون، تجویز میکردند.
«گای دو لا فونتین» یک پزشک سلطنتی بود که با دیدن مومیاییهای جعلی ساخته شده از کشاورزان مُرده در اسکندریه در سال ۱۵۶۴، نسبت به فایده دارویی مومیایها تردید کرد و متوجه شد که این قضیه میتواند عامل فریب مردم باشد؛ چراکه آنها همیشه مومیاییهای باستانی واقعی را مصرف نمیکردند.
تقاضای مداوم برای گوشت مردگان مومیایی شده برای استفاده در پزشکی وجود داشت و عرضه مومیاییهای واقعی مصری، نمیتوانست پاسخگوی این حجم از تقاضا باشد. با این وجود داروسازان و گیاهپزشکان تا قرن هجدهم میلادی داروهای مومیایی به مردم تجویز میکردند.
ظرف داروی مومیا که در موزه تاریخ هامبورگ نگهداری میشودجالب اینجاست که همه پزشکان فکر نمیکردند که مومیاییهای خشک و قدیمی بهترین دارو هستند، برخی دیگر از پزشکانِ آن دوره معتقد بودند گوشت و خون تازه دارای حیاتی است که مُرده قدیمی فاقد آن است.
این ادعا که خون و گوشت تازه مُردگان بهترین درمان است، حتی نجیبزادگان اشرافی را نیز متقاعد کرد، به طوری که پادشاه انگلستان، چارلز دوم پس از تشنج، داروهای ساخته شده از جمجمه انسان را مصرف میکرد و تا سال ۱۹۰۹ میلادی پزشکان معمولاً از جمجمه انسان برای درمان بیماریهای عصبی استفاده میکردند.
برای نخبگان سلطنتی و اجتماعی، خوردن مومیایی یک داروی سلطنتی مناسب به نظر میرسید؛ زیرا پزشکان آن زمان ادعا میکردند داروی مومیا از جسد فراعنه ساخته شده است.
در قرن نوزدهم میلادی، مردم دیگر از مومیاییها برای درمان بیماری استفاده نمیکردند، اما ویکتوریاییها مهمانیهای خاصی ترتیب میدادند که در آن سرگرمیشان باز کردن اجساد مومیایی مصری بود.
نخستین سفر ناپلئون به مصر در سال ۱۷۹۸ میلادی کنجکاوی اروپاییها را برانگیخت و به مسافران قرن ۱۹ به مصر اجازه داد تا مومیاییهای کامل را که از خیابانهای مصر خریداری کرده بودند، به اروپا برگردانند.
در سال ۱۸۳۴ میلادی، یک جراح به نام «توماس پتیگرو» یک مومیایی را در کالج سلطنتی جراحان باز کرد. در زمان او کالبد شکافیها و عملها در ملاء عام انجام میشد و این رفتار، یک رویداد پزشکی عمومی به حساب میآمد، اما خیلی زود حتی تظاهر به تحقیقات پزشکی نیز از بین رفت. در آن زمان، مومیاییها دیگر دارو نبودند، بلکه هیجانانگیز بودند. میزبان که میتوانست با باز کردن مومیایی حضار را سرگرم کند، آنقدر ثروتمند بود که میتوانست یک مومیایی واقعی داشته باشد.
هیجان دیدن گوشت و استخوانهای خشک شده که از بانداژها بیرون میزدند، موجب میشد مردم به سمت اینگونه مراسم هجوم آورند، مراسمی که یا به صورت خصوصی، در یک آمفیتئاتر و یا در یک جمع علمی برگزار میشد.
مهمانیهای باز کردن مومیایی با شروع قرن بیستم به پایان رسید و سپس کشف مقبره «توت عنخ آمون»، همه چیز از نقوش درهای ساختمان تا شکل ساعتهای طراحی شده را تحتتاثیر قرار داد اما مرگ ناگهانی و طبیعی «لُرد کارنارون» ـ کاوشگر مقبره توت عنخ آمون ـ در سال ۱۹۲۳ باعث ایجاد خرافات جدیدی شد و عدهای مرگ او را به "نفرین مومیایی" نسبت دادند.
در سال ۲۰۱۶ میلادی «جان جی. جانستون» مصرشناس، میزبان اولین باز کردن عمومی یک مومیایی از سال ۱۹۰۸ بود تا بازآفرینیِ کاملی از آنچه باشد که در مراسم دوران ویکتوریایی انجام میشد.
امروزه بازارسیاه قاچاق آثار باستانی از جمله مومیاییها ارزشی در حدود سه میلیارد دلار دارد. گرچه هیچ باستانشناسی دیگر مومیایی را باز نمیکند و هیچ پزشکی خوردن آنها را پیشنهاد نمیدهد اما مومیاییها همچنان جذابیت زیادی دارند، همچنان خرید و فروش میشوند و همچنان مورد استثمار قرار میگیرند و به عنوان یک کالا به آنها نگریسته میشود.
کد خبر 683513 منبع: ایسنا برچسبها تاریخ - باستان شناسی تاریخ - اسناد تاریخ - آثار باستانی تاریخ جهانمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: تاریخ باستان شناسی تاریخ اسناد تاریخ آثار باستانی تاریخ جهان مومیایی ها باز کردن
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۲۳۸۹۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کشف شمشیر کمیاب هزار ساله در اسپانیا
نتایج تحقیقات جدید نشان داد که یک شمشیر کمیاب که لقب «اکسکالیبور» به آن داده شده است و در «والنسیا»، شهری واقع در اسپانیا کشف شده است، در حقیقت یک هزار سال قدمت دارد و این یعنی؛ این شمشیر آخرینبار زمانی از قبضه خارج شده است که بخش زیادی از اسپانیا تحت حکمرانی مسلمانان بوده است.
«لایوساینس» در اینباره نوشت، این شمشیر آهنین ۴۶ سانتیمتری در سال ۱۹۹۴ درحالی داخل یک گور پیدا شد که به صورت عمودی در آن قرار داده شده بود و به همین دلیل به یاد شمشیر افسانهای پادشاه «آرتور» لقب «اکسکالیبور» به این شمشیر داده شد. بر اساس داستانهای قرون وسطایی، پادشاه «آرتور» این شمشیر را که به صورت عمودی داخل یک سنگ بود از آن بیرون کشید و به تاج و تخت بریتانیا رسید.
شمشیر والنسیا در خانهای متعلق به دوران اسلامی پیدا شد. مقامات شهر والنسیا در بیانیهای اعلام کردند که دسته شمشیر با صفحات برنز تزئین شده و دارای انحناهایی است که کار با شمشیر را راحتتر میکند.
حتی با وجود اینکه شمشیر در یک محوطه متعلق به دوران اسلامی کشف شده است، یک ویژگی آن تعیین قدمت را دشوار میکرد؛ خمیدگی شمشیر کمی به سمت نوک شمشیر است که این ویژگی در شمشیرهای ساخته شده توسط «ویزیگوت»ها که از سال ۴۱۸ تا ۷۱۱ میلادی بر اسپانیا حکومت میکردند نیز دیده میشود. در نتیجه این ابهام مطرح شده بود که آیا این شمشیر مربوط به دوران ویزیگوتی است یا اسلامی؟!
برای پاسخ دادن به این سوال، یک باستانشناس از «دانشگاه گرانادا» تحقیقاتی را برای تعیین قدمت این شمشیر آغاز کرد و با بررسی فلزکاری و رسوب به جای مانده در آن، به این نتیجه رسید که قدمت این شمشیر به قرن دهم میلادی بازمیگردد. همچنین مشخص شد که اندازه شمشیر برای اینکه توسط یک سوارکار مورد استفاده قرار بگیرد، تعیین شده بود.
منبع: ایسنا
باشگاه خبرنگاران جوان بینالملل اروپا و آمریکا